Grace
Ik pak het tweede blik terug en ga terug de tent in om ook mijn pannetje te halen. Het blik stop ik zorgvuldig weg, en ik keer terug met het pannetje. Het ander pannetje staat af te koelen, wat handig gezien is van hem. Ik geef hem het pannetje aan, en kijk zorgvuldig toe hoe hij het eten klaarmaakt. Komt altijd van pas toch? Na een uurtje kunnen we al eten denk ik.
Alexander
Terwijl ik op Grace zat te wachten had ik de kaart van het gebied weer tevoorschijn gehaald. Er moest toch een snelle weg zijn om hieruit te komen! Met mijn vinger volgde ik het pad dat we gevolgd hadden en zette een klein kruisje bij de plaats waar we nu waren. Poeh, we moesten echt nog een heel eind! Voetstappen achter me deden me omkijken zodat ik precies Grace aan zag komen. In haar handen had ze haar pannetje, dat ze meteen aan me gaf. Zonder iets te zeggen schoof ik de kaart opzij en leegde het blik in het pannetje, waarna ik het aan de driepoot boven het vuur hing. Hopelijk zou dat goed gaan koken. Ondertussen was ik opgestaan en naar het andere pannetje gelopen. Voorzichtig stak ik mijn vinger erin om te zien hoe ver het al was afgekoeld. ‘We kunnen zo onze flesjes wel bijvullen’, merkte ik toen kort op. Het water was koud genoeg. ‘Doe jij dat even?’ Ik haalde mijn flesje uit mijn tas tevoorschijn en gooide dat toen naar haar toe.
Grace
Zonder iets te zeggen maakt Alexander het eten klaar en gooit mij zijn flesje toe om te vullen. Ik pak mijn eigen flesje en zorgvuldig -zonder morsen- vul ik ze beide. Er gaat geen druppel water verloren. Daarna zet ik het pannetje neer en draai de flesjes dicht. Ik pak Alexander zijn flesje en zet het bij hem, ver genoeg van het vuur zodat het plastic niet gaat branden. Anders is dat ook nog mijn schuld. 'Ik heb je flesje daar gezet, het is gevuld', zeg ik, een poging de drukkende stilte te verbreken. Daarna pak ik de kaart en kijk of ik er wijzer uit raak. Als snel ontdek ik het kruisje, wat aanduidt waar we ons nu bevinden. Midden in de bossen, dat wel. Plots zie ik nog een weggetje, wat er vrij veilig uitziet. Op de kaart dan. Ik besluit het straks tijdens het eten voor te leggen aan hem. Want dat paadje zou ons veel sneller vooruit helpen dan de weg die we nu volgen.
Na eventjes is het eten klaar, en kunnen we inscheppen. Voorzichtig neem ik wat te eten, ik wil niet te hongerig overkomen want we moeten tenslotte met twee hiervan eten. Na een paar happen snij ik het onderwerp aan. 'Ik heb nog een paadje gezien op de kaart, geen idee of het in de realiteit bruikbaar is', zeg ik, met een blik op de kaart. 'Als je wil toon ik het zometeen na het eten wel eventjes', bied ik aan. Daarna neem ik terug een hap van mijn eten. Wachtend op een reactie. Zou het deze keer wel goed genoeg zijn? Ik ben benieuwd.
Alexander
Ik was geduldig aan het wachten totdat het eten pruttelde, maar hield ondertussen Grace met een zijdelingse blik in de gaten. Zo had ik dan ook al lang doorgehad dat ze het flesje neer had gezet en knikte slechts toen ze de stilte verbrak met een 'Ik heb je flesje daar gezet, het is gevuld'. Natuurlijk had ik wel in de gaten hoe ze bezig was met de kaart, maar ik besteedde er verder geen aandacht aan. Ik had al een route in gedachten en die kon Grace echt niet zomaar veranderen. Toen het eten pruttelde haalde ik het van het vuur af en zette het op een grote steen neer. Ondanks haar verlegenheid kwam Grace toch ineens met een paadje op de proppen. Ik reikte de kaart aan en keek erop. Toen ik er echter achterkwam over welk paadje ze het had maakte ik een achteloos gebaar. 'Oh dat...' Natuurlijk had ik dat niet over het hoofd gezien, en als ik alleen was geweest had ik het zeker genomen. Het was immers veel korter. 'Dat gaat over een steile bergpas heen', liet ik er op volgen en grinnikte vreugdeloos. 'We zouden het in principe kunnen nemen, maar ja...' Ik maakte m'n zin niet af, ze zou de implicatie dat het haar schuld was dat we het niet konden nemen zelf wel verstaan.
Grace
De toon waarop hij vertelt dat we dat paadje niet kunnen nemen, zegt genoeg. Maar deze keer laat ik me niet zomaar afschepen! Als ik hier dan toch moet overleven, kan ik er maar beter wat van leren? En welke bange muis die niks doet raakt ergens in het leven? Niemand! Ik verzamel even moed en vertel dat ik het wel wil proberen.
Alexander
Ik keek echter op toen ze zei dat ze het wilde proberen. Iets in mij vertelde me dat ik het beter niet kon doen en veilig zou moeten spelen. Aan de andere kant had ik dat echter nooit gedaan, altijd alles wat ik deed was risicovol. Ik deed immers altijd dingen die of mijn docenten op school razend maakten, of dingen waarvoor ik afgesnauwd zou worden thuis. Ik keek haar een ogenblik met mijn doordringende peilende blik aan, terwijl ik mijn beslissing afwoog. Deze ernstige uitdrukking was echter snel van mijn gezicht verdwenen en ik maakte een zogenaamd achteloos gebaar alsof de beslissing niks voorstelde. 'Zo je wilt...' reageerde ik toen enkel, waarna ik het pannetje eten van me afschoof en opstond. 'Maak de tent klaar voor de nacht', zei ik kort tegen haar, waarna ik zelf wegliep. Voor de zekerheid wilde ik nog even de omgeving controleren om te zien of het hier wel echt veilig was. Voor Grace leek het dan misschien wel alsof ik haar in de steek liet, maar in werkelijkheid verloor ik haar en ons kleine kamp geen moment uit het oog.
Grace
'Zoals je wilt', zegt hij aarzelend en schuift dan het eten weg. Hij wandelt weg, maar ik voel wel dat hij af en toe een blik op ons kamp werkt. Ik eet het laatste restje op, en maak daarna de tent nachtklaar. Ik rol de slaapzakken mooi uit, leg alles netjes en zet vervolgens mijn rugzak aan het voeteinde. Ik heb ook een zaklamp mee in geval van nood, die besluit ik maar bij mijn kussen te leggen. Dan hoef ik die vanavond niet te zoeken. Wanneer ik klaar ben, kom ik uit de tent en zie dat Alexander net weer de kant van ons 'kamp' opkomt. Ik besluit me eventjes voor de tent neer te zetten. Ondertussen verzamel ik de twee pannetjes, zodat die niet verloren raken.
Alexander
Ik had haar laatste woorden al niet eens meer gehoord. Nauwkeurig alles van de omgeving in me opnemend liep ik onderzoekend een eindje langs de rivier. Mijn vermoedens werden meer en meer bevestigd. Grote pootafdrukken waren zichtbaar in de zachtere modder dichtbij het water, af en toe afgewikkeld met sporen die van honden leken te zijn. Ik wist echter wel beter, daf kon niet anders dan van wolven zijn. De zon was al een eind gezakt en de schemer daalde over het landschap. Ergens in de verte vingen mijn oren een geluid op. Met een ruk stond ik stil en luisterde. Een langgerekt gehuil was zwak, maar toch duidelijk te horen. Wolven, ik wist het nu helemaal zeker. Ik draaide me om en met grote passen liep ik terug naar de tent. Grace had niets gemerkt van alles om de tent heen gelukkig. Ze had de slaapzakken netjes neergelegd en haar eigen rugtaa bij haar eigen slaapzak gezet. Zonder iets te zeggen trok ik mijn eigen echter uit de tent. 'Ik ga buiten slapen', merkte ik kortaf op, zonder uitleg verder te geven. Dat ze misschien zou denken dat ik niet met haar in de tent wilde slapen kon me niet schelen. Dan dacht ze dat maar, hoewel het slechts bijzaak was. Ik zou wacht houden vannacht, maar dat hoefde zij niet te weten.
Grace
'Ik slaap buiten vannacht' is het antwoord dat ik krijg als hij terugkeert. 'Ook goed', zeg ik, en maak me klaar voor de nacht. Misschien denkt hij dat ik dan boos ben, maar dat ben ik absoluut niet. Dan kan ik rustig slapen en hoef ik niet eens te vrezen dat ik hem irriteer in zijn slaap. En ik heb een hele tent voor mij alleen, handig toch? Als hij buiten wil slapen om mij te pesten, mij niet gelaten. Maakt me niks uit. Voor de zekerheid leg ik wel mijn mobieltje naast me. Ik weet natuurlijk wel dat ik geen bereik heb, maar wel nog een volle batterij. Dan kan ik tenminste zien hoe laat het is mocht ik wakker worden vannacht.
Ik word gewekt door de ochtendlucht die door de tent heen komt. Een blik op mijn mobieltje leert me dat het inmiddels al 8u is. Alexander is nog steeds niet in de tent. Ik geef mezelf de tijd om rustig wakker te worden, want het zal toch weer een gehaaste dag worden. Ik heb de eerste dag van onze survival toch wel mooi overleefd. Met die gedachte rol ik alvast de slaapzakken op en kruip even later de tent uit. Mijn mobieltje steek ik veilig in een zakje in de binnenkant van mijn rugzak.
Alexander
Op haar 'ook goed' had ik al niet eens meer antwoord gegeven. Nadat ze in de tent verdwenen was, besloot ik om een klein vuurtje te laten branden. Dat zou hopelijk de dieren op een afstand houden. Slapen durfde ik niet aan, stel dat er een roofdier hier in de buurt zou komen... ik staarde een poos in het vuur, terwijl de kou vanuit de grond door mijn dikke camouflagebroek heendrong. In ieder eval zou de kou me weerhouden van in slaap vallen, bedacht ik sarcastisch, maar even later betrapte ik mezelf erop dat ik toch begon te suffen. De schemer was inmiddels overgegaan in een zwarte duisternis en de stilte van de nacht hing als een zwaar deken om ons heen. Alleen de jankende uithalen van wolven in de verte verbrak de stilte. Ik was opgestaan en onrustig ijsbeerde ik heen en weer. Als ze maar niet dichterbij zouden komen... toch was ik van de wolven niet echt bang, ik zou ze wel op een afstand weten te houden verwachtte ik. Nee, ik had een veel grotere angst voor m'n vader die nu een nieuwe vriendin had... boos op mezelf duwde ik het weg, daar had ik geen tijd voor om over na te denken! Een ijselijke jankuithaal maakte dat ik abrupt stilstond. Klonk dat nu echt dichterbij? Ik wierp een blik op het vuur en toen een blik op de tent. Alles was nog hetzelfde, niets wees erop dat er wolven in de buurt waren, maar toch... de nacht leek jaren te duren, maar uiteindelijk veranderde de duisternis weer in schemer en het schemer in licht. Om zeven uur was het weer helemaal licht en daar was ik blij mee. Ik had de hele nacht nog niet geslapen, maar nu het licht begon te worden sufte ik toch een beetje weg. Ineens werd ik echter weer ruw wakker doordat de tent opengeritst werd en Grace verscheen. Ik sprong op en draaide me weg van haar zodat ze de zwarte kringen onder mijn ogen niet zou zien. Mijn moeheid en bonkende hoofdpijn negerend liep ik met grote passen naar het riviertje waar ook wat koud water in m'n gezicht gooide om mezelf op te frissen.
Grace
Alexander gaat meteen naar de rivier om zich op te frissen. Prima, ik wacht wel tot hij terug is. Ondertussen ruim ik in de tent al op, want we gaan sowieso verder vandaag. Als hij terug is, kom ik uit de tent en laat weten dat ik eerst mijn gezicht ga opfrissen aan de rivier. Dat doe ik ook. Het koude water voelt zalig na een nacht in die tent. Het maakt me meteen wakkerder, en dat is goed. Daarna spoel ik snel mijn handen en keer terug naar de tent, waar ik in de rugzak op zoek ga naar iets om onze maag te vullen.
Alexander
Het koude water in mijn gezicht voelde als een klap aan, en waar het normaal mijn hoofdpijn meteen verminderde, scheen het nu niets te helpen. Ik wreef met mijn vingers over mijn ogen in de hoop dat de zwarte kringen zouden verdwijnen en keek toen in mijn zakspiegeltje om te zien of dat gelukt was. Niet echt dus... nou ja, dan maar hopen dat Grace het niet zou zien. Ik zou wel willen neerzakken bij de rivier en daar de hele dag willen blijven zitten, maar dat kon niet en dus hees ik me met opelkaargeklemde kaken overeind en liep met grote passen terug naar de tent, waar Grace meteen aankondigde dat zij zich ging opfrissen. Prima joh. Ondertussen besloot ik dat ik wel vast de tent uit elkaar zou halen, zodat we na het eten gelijk door konden lopen. Toen ik echter de eerste vijf pinnen eruit had getrokken overviel een grote duizeling me. Ik kreeg het voor elkaar om nog twee pinnen te doen, maar toen ging het echt niet meer. Grace deed het maar lekker zelf. Ik had de tent tenslotte niet eens gebruikt. Ik liet me op de grond tegen een boom zakken en sloot even mijn ogen. Ik was weer bijna weggesuft toen ik Grace hoorde aankomen. Zonder een woord te zeggen begon ze in een van de rugtassen te rommelen. Ik negeerde haar, hopelijk deed ze iets nuttigs.
forum admin
